forum życia rodzinnego

Anowi

Sumienie należy do zjawisk powszechnego doświadczenia ludzkiego.W potocznym jezyku oznacza ono dziś osobistą możność rozróżniania dobra od zła,a w konsekwencji i świadomość moralnej odpowiedzialności.W sumieniu widzi się sędziego ,który jest w nas samych i sądzi nasze czyny .Ono nie tylko ocenia,ale nakazuje ,dyktuje coś lub na coś pozwala.

Dominik

Sumienie można zarówno "rozwijać" - rzetelnie stosując się do zasad moralnych lub je "stępić" - poprzez pobieżne stosowanie się do tych zasad.

Anowi

Masz rację,sumienie można stępić ,inaczej uśpić.Staje się wtedy ono niewrażliwe i nieczułe moralnie.

Anowi

Stan zatarcia sumienia związany jest z przyzwyczjeniem,z ciagłym powtarzaniem pewnych dzałań.Najwyrazniej da się to stwierdzić w zakresie popełnianych czesto wystepków.Ich sprawca tak się z nimi oswaja,że stają się one niejako cząstką jego natury..Przy ich podejmowaniu,jak też po wykonaniu ,nie odczuwa już ostrzeżenia ani wyrzutu.

Kazimierz

Dlatego swiat chce zyc jakby Boga nie bylo , bo do tego nie potrzeba ludzi sumienia . Sumienie czlowieka dla mnie to taki wsaznik jakosci mojego postepowania, ktory zapala lampki - zielone , uwaga, zolte i czerwone .

Anowi

Przytoczę piękne pouczenie o sumieniu;To, co plami człowieka,nie pochodzi według Chrystusa z zewnątrz lecz z wnetrza, z serca ludzkiego[por.Mt 15, 18-20;Mk 7,21].W sercu upatruje Jezus zródło zła, ale w nim widzi również skarbiec dobra;por.Łk 6,45;Mt 12,35]Rozeznanie dobra i zła powstaje w blasku wewnętrznego światła,który jednak może być przyćmiony przez grzechy[por.Łk 11,35; J 3,20 n;Mt 6,21-24]

Kazimierz

Wlasnie - Iwonko - te grzechy to straszne dranstwo, i Twoj cytat dokladnie oddaje stan przycmienia czlowieka z jego powodu. Dlatego tak radosnym stanem przywrocenia tego "SWIATLA" sercu jest spowiedz ! Brak tego uczucia to obojetnosc. Przychodza mi na mysl slowa Jezusa- nie to jest grzeszne co do nas wchodzi , lecz co z nas wychodzi . Jakaz to pelnia prawdy !

Nicol@

"Dlatego swiat chce zyc jakby Boga nie bylo"

Kazimierzu, bo co niektórzy posiadają rzeczy materialne, których kiedyś nie było. Komórki, laptopy, pracuja za Euro wyjeżdżając za granicę, dlatego ten dobrobyt ich "rozpieszcza" na tyle, że zapominają o najprostszej, acz oczywistej sprawie:
Na tamten świat nie zabiora nic poza swoim ciałem i odzieniem. Smutne to, ale tacy ludzie są wyzuci z jakichkolwiek uczuć duchowych. Materialne za to są dla nich wielką potrzebą, której do Domu Ojca nie zabiorą. Dla takich liczy sie tylko TU i TERAZ.

Kazimierz

I dlatego NICOL tak aktualnego znaczenia nabieraja slowa Umilowanego Oj.SW. J P II , ze XXI wiek bardziej potrzebuje swiadkow niz nauczycieli . Naprawde dobre przyklady , godnego , chrzescijanskiego zycia sa bezcennym wkladem w budowanie dobra ! Tak mysle !

Anowi

Właśnie,dobre przykłady itd.tylko ,aby to zostało spełnione ,potzrebny jest rachunek sumienia,który polega na badaniu tak aktów wewnętrznych jak i zewnetrznych według zasad moralnych celem osiagniecia postepu duchowego.Jeśli z tym sobie poradzimy,bedziemy mogli być bezcennym wkładem w budowie dobra[jak napisał Kazimierz]

Nicol@

Sznurek i krowa, czyli o chorobach sumienia

Ks. Andrzej Przybylski

Wysłuchaj artykuł

Często słyszę, że człowiek musi kierować się swoim sumieniem. Doświadczam jednak w życiu wielu takich sytuacji, kiedy moje sumienie podpowiada mi coś zupełnie innego, niż głosi Kościół. Nie uważam np., że muszę koniecznie w każdą niedzielę być na
Mszy św., zwłaszcza że czasem więcej mi daje godzina osobistej modlitwy niż obecność na Eucharystii. W życiu napotykam wiele takich sytuacji, w których uważam, że najważniejsze jest osobiste odczucie, a nie jakieś tam kościelne przepisy. Co jest więc ważniejsze: wewnętrzny głos mojego sumienia czy narzucone z zewnątrz religijne zasady? A może coś jest nie tak z moim sumieniem?
Czy sumienie może zachorować?
Zbigniew S.

Na całe nasze życie można patrzeć w kategoriach osobistej własności. To może być Twoje życie, Twoje ciało, Twoje serce, Twoja sprawa itd. Można po prostu żyć w nieustannym przekonaniu, że wszystko jest moją własnością i mogę z tym robić, co chcę. Tymczasem to, co mam, jest mi wypożyczone i nie do końca ode mnie zależy. Czy tylko od Ciebie zależy, jak ułoży Ci się życie? Czy to Ty decydujesz o kształcie i fizycznym zdrowiu swojego ciała? Nic z tego, co mamy, nie jest tylko nasze. Również nie do nas należy monopol na posiadanie pełnej prawdy o życiu. Czy zawsze miałeś rację? Czy nigdy się nie pomyliłeś? Czy nigdy nikogo nie pytałeś o radę? To są ważne pytania w kontekście sumienia. Ono z pewnością jest głosem, który tylko ja słyszę w moim wnętrzu, ale czy zawsze ma być to tylko mój głos? Oczywiście, możesz tak ukształtować swoje sumienie, że stanie się ono wielką tubą dla twojego egoizmu i słyszeć będziesz tylko to, co sam chcesz, i nie dopuścisz do siebie innego głosu. W sumieniu jednak, jeśli jest ono zdrowe, przemawia do nas Bóg. Kościół naucza, że nasze sumienie jest „świątynią, sanktuarium Ducha Świętego”, czyli takim miejscem w nas, w którym przemawia do nas sam Bóg. Być człowiekiem sumienia znaczy słyszeć w sobie nie siebie, ale samego Boga. Oczywiście, że wymaga to właściwej formacji sumienia. Czy tego chcemy, czy nie, musimy nasze sumienie włożyć w jakąś formę, według jakiejś formy je ukształtować. Najzdrowszą formą dla kształtowania sumienia jest Chrystus. Tylko On zapewnia zdrowie sumienia.
Warto pamiętać, że nasze sumienie może być chore. Możemy np. ogłuchnąć na głos Boga i słyszeć tylko siebie. Inną chorobą sumienia jest jego nieustanne poszerzanie się, aż do niewidzenia grzechu i zła. Najgorzej człowiek się czuje, gdy skłamie pierwszy raz, ale jak czyni to często, to przestaje już robić z tego problem. Uczeń liceum opowiadał mi ostatnio o swoim notorycznym wagarowaniu. Kiedy poszedł na wagary pierwszy raz, wydawało mu się, że na każdym rogu ulicy stoi jakiś nauczyciel albo ktoś znajomy. Po dłuższej praktyce wagarowania nie miał już żadnych lęków i skrupułów. Jego sumienie stało się tak szerokie, że przestał widzieć zło w wagarowaniu. Ileż to razy stwierdzamy przy spowiedzi, że nie mamy wielkich grzechów? A może po prostu już ich nie widzimy? To jest jakaś dziwna prawidłowość, że ludzie, którzy spowiadają się często, widzą w sobie sporo grzechów, a ci, którzy chodzą rzadko do spowiedzi, nie potrafią czasem zobaczyć żadnego grzechu.
Inną chorobą sumienia jest tzw. sumienie faryzejskie. Dawniej księża, głosząc kazania, jako przykład na tę chorobę podawali przypadek penitenta, który spowiadał się z tego, że ukradł sznurek, a to już nie jego wina, że na sznurku była krowa. Przecież on ukradł tylko sznurek. Faryzejskie sumienie to takie, w którym widzimy mało znaczące drobiazgi, a nie dostrzegamy rzeczy ważnych i zasadniczych. Chorób sumienia jest jeszcze bardzo dużo, ale niech tych kilka przykładów wystarczy, by zachęcić Cię do sprawdzenia, na ile zdrowe jest Twoje sumienie.

Anowi

Kryterium oceny naszego postępowania,może być tylko sumienie pewne,kiedy ocenia,nakazuje lub zabrania zdecydowanie i bez obawy błądzenia,Wystarczy tu pewność praktyczna,czyli taka,która wyłącza powazniejsze ryzyko błędu.Wiele spraw jest w życiu człowieka pod względem moralnym trudnych i zawikłanych,że trudno jest się w nich rozeznać.Niepokoją człowieka i odbierają pewność sumienia.Watpliwości wzrastają w miarę jak zmieniają się ,niekiedy w tempie oszałamiajacym.Okazuje się wtedy ,że tak naprawdę zastosowanie ogólnych wskazań Bożych nie jest proste, ani łatwe.Dzisiejsze czasy,gwałtownych przemian warunków życia ,rodzą zupełnie nowe i nieoczekiwane sytuacje moralne.Sumienie gubi się w nich i czasami rozstrzyga błednie.Następuje wtedy ,wątpliwe działanie sumienia.W stanie takiego sumienia ,nie godzi się działać,toteż należy dążyć do usunięcia wątpliwości i wytworzenia sumienia pewnego.

Nicol@

Anowi, w polowie twojego postu, po slowach:... zastosowanie ogólnych wskazań Bożych nie jest proste, ani łatwe. Ja miałam to samo powiedzieć, co ty dalej.
Czasami sobie myslę, że Bóg ma już wystarczająco wielu świętych i w teraźniejszym czasie już takowych mieć nie będzie. Trudne czasy, trudne żyie, trudno też o sumienie. Ale z kolei nie możemy zwalać wszystkiego na TE czasy. Musimy jednak wskrzeszać w sobie choć odrobinę sumienia. Sumienia PEWNEGO, jak powiedziałaś.

Anowi

Pomimo tego Nicola@, uważam jednak,że na działanie sumienia ma wpływ całość wychowania.Ważna jest w działaniu sumienia,kultura uczuć,jak i też urabianie woli w umiłowaniu dobra.A tego nie zdobywa sie przez pouczenia,lecz przez pociagajace wzory.Natomiast styl życia w otoczeniu jest czynnikiem szczególnej wagi,gdyż ocenę dobra i zła i wrażliwość przejmuje się od najbliższego środowiska,od osób kochanych i podziwianych w dzieciństwie.